Oto kolejny film, tym razem instrukcja obsługi radiostacji szpiegowskiej SSTR-1. Radiostacja ta była w użyciu w CIA w latach pięćdziesiątych, później została zastąpiona przez znaną powszechnie RS-1 (AN/GRC 109).
DO WPISU DOŁĄCZONY JEST MATERIAŁ VIDEO - PRZEJDZ NA STRONĘ ABY GO ZOBACZYĆ !
Nadajnik pracował od 3 do 14MHz, był wykonany klasycznie na lampie 6L6 zasilanej napięciem anodowym 400V (moc od 8 do 15W), odbiornik działał w zakresie od 2,7 do 17MHz w dwóch podzakresach. Zależnie od wykonania był obsadzany różnymi lampami, ostatnia z wersji miała obsadę: 7V7 (wzmacniacz w.cz.), 7Q7 (mieszacz samodrgający), 7V7 (wzmacniacz p.cz.), 7V7 (BFO), 7F7 (wzmacniacz m.cz.), częstotliwość pośrednia 455kHz. Zasilanie odbiornika - tak samo jak nadajnik, 400V z zasilacza sieciowego lub przetwornicy wibratorowej. Cecha charakterystyczna - odbiornik miał VFO z przekładnią planetarną, posiadał skalę oraz wykres kalibracji dla każdej sztuki. Był wrażliwy na drgania z zewnątrz (silnie mikrofonował, co wykorzystywano do dostrajania) oraz cechował się silnym dryftem. Użytkownicy otwierali go i podkładali ołówek, którym minimalnie wysuwali urządzenie z obudowy, by kompensować dryft.
Jako ciekawostkę dodam, że wśród akcesoriów znajdowała się neonówka, która mogła posłużyć do dokładnego dostrajania anteny. Taką neonówkę można było powiesić na końcu anteny i stroić na najsilniejsze świecenie. Oczywiście świecąca na końcu anteny neonówka stanowiła zagrożenie dla bezpieczeństwa operatora w nocy.
DO WPISU DOŁĄCZONY JEST MATERIAŁ VIDEO - PRZEJDZ NA STRONĘ ABY GO ZOBACZYĆ !
Nadajnik pracował od 3 do 14MHz, był wykonany klasycznie na lampie 6L6 zasilanej napięciem anodowym 400V (moc od 8 do 15W), odbiornik działał w zakresie od 2,7 do 17MHz w dwóch podzakresach. Zależnie od wykonania był obsadzany różnymi lampami, ostatnia z wersji miała obsadę: 7V7 (wzmacniacz w.cz.), 7Q7 (mieszacz samodrgający), 7V7 (wzmacniacz p.cz.), 7V7 (BFO), 7F7 (wzmacniacz m.cz.), częstotliwość pośrednia 455kHz. Zasilanie odbiornika - tak samo jak nadajnik, 400V z zasilacza sieciowego lub przetwornicy wibratorowej. Cecha charakterystyczna - odbiornik miał VFO z przekładnią planetarną, posiadał skalę oraz wykres kalibracji dla każdej sztuki. Był wrażliwy na drgania z zewnątrz (silnie mikrofonował, co wykorzystywano do dostrajania) oraz cechował się silnym dryftem. Użytkownicy otwierali go i podkładali ołówek, którym minimalnie wysuwali urządzenie z obudowy, by kompensować dryft.
Jako ciekawostkę dodam, że wśród akcesoriów znajdowała się neonówka, która mogła posłużyć do dokładnego dostrajania anteny. Taką neonówkę można było powiesić na końcu anteny i stroić na najsilniejsze świecenie. Oczywiście świecąca na końcu anteny neonówka stanowiła zagrożenie dla bezpieczeństwa operatora w nocy.